गाणे ...

तंबोरा कानाला लावून ऐकत रहावा
गुंजत राहणारा षडज ...
आयुष्याला छातीशी लावून
तशीच ऐकत राहिले
जगण्याचा हृदयंकार

तंबोरा लावताना पिळावी तशी
प्रत्येक खुंटी
पिळत राहिले सगळ्या भावभावना
अन जगण्याचा सूर कधी
नाहीच होऊ दिला बेसूर

वर वर पाहता छेडत होते
फक्त प सा सा सा
पण त्यातच होते
सारे, अगदी सारे सूर
आयुष्याच्याच गाण्याचे ... !

मनातले काही बाही....

मनातले काही बाही
आले आले ओठावरी
मनातले काही बाही
मग वाहे ओळीतूनी

सुख-दु:ख तुझे माझे
शब्द-सूर फक्त माझे
थोडे तुझे थोडे माझे
थोडे हिचे थोडे तिचे
गूज आपुल्या मनीचे
सांडत राही ओळीतूनी

मागे मागे जाई झोका
लपाछपी, काचापाणी
सागरगोटा, लगोरी
खापर्‍या नि सापशिडी
बालपणीचा हिंदोळा
झूले बाई ओळीतूनी

तीन पेडीची ती वेणी
रंगलेली लाल मेंदी
छुमछुम पैंजणे ती
चुल-बोळकी उलुशी
रंगलेली भातुकली
बघ दिसे ओळीतूनी

राजकुमार मनीचा
धावे अबलखी घोडा
वाटे भरुनी घालावा
हाती हिरवा तो चूडा
सडा गुलाबी स्वप्नांचा
सांडीतसे ओळीतूनी

मनाजोगता सौंगडी
दिला हात त्याच्या हाती
स्वप्नं दाटली नयनी
आता करायची पुरी
किती रमले संसारी
सांगे बघ ओळीतूनी

सहजच ओलांडले
ओटी-पोटीचे मी धागे
सांभाळुनी ओलांडले
भरले माप सासरचे
माहेरचा धागा लपे
काळ्या ओळीतूनी

किती सहज चालले
सार्‍या नात्यांच्या या वाटा
किती सहज रंगले
रंगामध्ये मी या सार्‍या
सुखी संसाराचे गाणे
आता गाई ओळीतूनी

मी एक स्वतंत्र वर्तुळ

ऊल्हास भिडे यांच्या "π (२२/७)"" :http://www.maayboli.com/node/22901
या कवितेकडून प्रेरित होऊन


माझ्या भावनांचे
अर्थ उलगडत, संदर्भ देत
भावभावनांच्या गुंत्यात
राहिले मी गुंतत
मी आखलेल्या पण
तू दुर्लक्षिलेल्या
व्यापलेल्या परिघाच्या
वर्तुळाच्या केंद्री....
मी .....
……………………
हळूहळू हळूहळू
माझा परिघ
आकसत गेला
मग एक नवेच
फक्त माझे असे
स्वतःचे व्यक्तित्व असलेले
"माझे" वर्तुळ
सापडले मला
तू मात्र पूर्वीच्यात
पारंपारिकतेत मश्गुल
माझ्या वर्तुळाच्याही परीघा बाहेर
माझ्यापासून कितीतरी दूर.....

आयुष्य

काल होता, सूर्य उद्याचा, कवेत माझ्या
झाकळून आले, आजचे नभ, अंगणात माझ्या

नवजात होत्या कल्पना, नवथर होत्या अल्पना
संसार गाडा ओढताना, फव-त ठरल्या वल्गना

कालच्या ताज्या दुधाची, झाली उद्याला कढी
गालबोट एक दह्याचे, आयुष्य सारे विरजले.

इंद्रधनुष्य

"बघ,

पुन्हा उशीरा आलास तू...

केलीस ना पुन्हा

माझी घालमेल ?"

काळेभोर मेघ डबडबले...

अन तेव्हढ्यात

हसलास तू...

ओंजळ पुढे केलीस

सोनटक्क्याची

सोनेरी, नाजूक,

लखलखीत उन्हाची

अय्या कित्ती छान !

अन हो रे,

अशाच वेळेस

पडतं ना रे

इंद्रधनुष्य ?

ए बघ ना रे,

"अगं मी बघतोच आहे ते..."

अन बघितलं तर

पडलच होतं प्रतिबिंब

त्याच्या डोळ्यात...

एका हसर्‍या इंद्रधनुष्याचं .... !

अद्वैत ( संस्कारित)

यमुनेच्या तीरी राधा, वाट पाही श्रीरंगाची
मिटलेल्या लोचनांत, मूर्ति चित्तचोरट्याची

रूप हरीचे साजिरे, तिच्या मुखी रेखीयले
नाग लाघवी वेणूचे, वेणीवर उतरले

गिरीधारीचे चैतन्य, धडधडे तिच्या ऊरी
घनश्यामाची निळाई, उतरली देहावरी

तनी मनी मोहरली, राधा राधा ना राहिली
तन श्याम मन श्याम, राधा कृष्णरूप झाली

आला कान्हा अवचित, आणि जाहला स्तंभित
बिंब स्वत:चेच की हे, द्वैतामधले अद्वैत!

रुका हुवासा है, आज जमाना एक

मागे एकदा मी "कृष्णा..." ही कविता टाकली होती, तीच आज हिंदीतून अशी आली...
(राधा-कृष्णा बद्दल कित्ती तरी लिहिलं गेलं. पण राधेने कृष्णाचा शेवट कसा पेलला असेल याचा विचार करताना हे सुचले.)


रुका हुवासा है, आज जमाना एक
ठंड के छोटे छोटे दिन, धुंद में लिपटी शाम
चुपचाप खडे पेड, धुंदलीसी राह
यमुनाका नीरव किनारा, ठहराया शामल जल
गहरी परछाईयाँ, हिलाते हुए पेड
हलकेसे डुबकी लगाती नीली मछली एक
और पावोंमे चुभती हुई सफेत रेत
रुका हुवासा है, आज जमाना एक

तुम्हारा लाडला कदंब, आज झुका हुवा क्यू है
यमुना की लहरे, आज रुकी रुकी क्यू है
अष्टमी की चाँदनी, आज उदास सी क्यू है
पवन की बांसुरी, आज ऐसी अबोल क्यू है
आसमंत मे आज, सन्नाटे की आहट क्यू है
और इस सन्नाटे के बोल, आज आर्त क्यू है
रुका हुवा सा जमाना, आज क्यू है

खाली है यमुनाकी रेत
खाली है कदंब की छाया
खाली है वृंदाबन का खेल
खाली है मथुरा का कुंभ
खाली है बांसुरीका सूर
खाली है आत्मा की उमंग
है कदंबके पैरोंतले सिर्फ तीर एक
रुका हुवासा है, आज जमाना एक

"हाय ssss....
बस, बस, अब बस भी करो...
नहीं, नहीं, न जाओ...
ठहरो, मुझे भी ले चलो..."
और फिर एक सन्नाटा...
रुका हुवासा है, आज एक जमाना

कल की सुबह हुई, लेके साथ में
सूरज की बुझी बुझी आखें
आसमंत की नीरविकार आखें
कदंब की नीरस हुई आखें
आकाशकी झुकी झुकी आखें
धरती की सुखी सुखी आखें
पवन की गिरी हुई आखें
और यमुना की भरी हुई आखें
पार्थीव राधाका, लिये साथ में
और कहीं दूर, दूर वहाँ जंगलों में
................ श्याम का
रुका हुवासा है, आज एक जमाना

पृथ्वीचे पाणिग्रहण !

जेष्ठातली उतरती सांज

उडू लागली धूळ त्यात

पसरली जणू आसमंतात

तव लग्नाची खबर-बात

मग केली गर्दी मेघांनी

गेले सारे आभाळ भरुनी

आच्छादन पडे, होई सावली

छे, हा तर मंडप दारी

वारा सुटला, सुटली पाने

पखरण पिवळ्या पानांची

धरती झाली पिवळी पिवळी

हळद लागली नवरीची

घुमु लागली वार्‍याची सनई

तडतड ताशा वीज वाजवी

गडगडाट घुमला नभांगणी

छे, ही तर लग्नाची वाजंत्री

थेंब टपोरे पडू लागले

मोत्यांच्या लडीवर लडी

पोचू लागल्या गावोगावी

तव लग्नाच्या अक्षत-राशी

मातीच्या ढेपेतूनी वर

येऊ पाहे हिरवे रोप

दोन्ही पाने देती आशिष

पुजते गौरीहर तु त्यास

उमलूनी येई, ही पहाट

साकळलेले धुके दाट

विप्र उभे धरूनी ताठ

दोघांमधला अंतरपाट

पूर्व दिशेला नभी अवतरे

सप्तरंगी इंद्रधनु ते

जणू सुगंधी सुमनांची

शोभे मुंडावळी कपाळी

हिरवी हिरवी हिरवळ त्यावर

रंगबिरंगी सुमने नाजूक

धरती ल्याली नवे रूप

छे, हा तर शालू हिरवा तव

गाऊ लागले मधूर स्वरात

सारे खग-गण एक सूरात

एका मागूनी एक गाई

मंगलाष्टके सुरू झाली

झर्-झर झर्-झर झरू लागले

डोंगरातुनी खळ्ळाळ झरे

निशीगंधाच्या शुभ्र तुर्‍यांचे

शोभती हार वधू-वरांचे

उभे मध्ये मेघांचे तोरण

हळूच बघे वर रवी एक क्षण

झाले सारे केशरी भू-वन

संपन्न होई पाणिग्रहण !

( हीच कविता अ‍ॅनिमेट केल्यावर अशी दिसली. ही कविता ’दिपज्योती दिवाळी अंक २०११, मध्ये प्रकाशित झाली )

 

करमाळ कळी

मायबोलीवरचा जिप्सीने अन शांकलीने निसर्गातले जे सौंदर्य दाखवलं ( http://www.maayboli.com/node/27177) त्याला हा माझा सलाम

अगदी थक्कच झाले मी
आज पाहिली निसर्गाची करणी
आखीव रेखीव पानांतुनी
डोकावे गोल फळ त्यातुनी
हिरव्या कच्च त्या फळातूनी
उमलू पाहे एक कळी

पाकळ्या अलगद फाकूनी
थेंबांना हळूच चुकवुनी
एक एक शुभ्र पाती
हलके हलके उमलती
उमलू पाहे एक कळी
हिरव्या कच्च फळातूनी

दिसले अंतरंग मनस्वी
पिवळ्या सोन्याच्या राशी
शुभ्र रेखीव फूल त्यावर खोची
जणू हिर्‍याचे पैलू पसरी
उमलू पाहे एक कळी
हिरव्या कच्च फळातूनी

मग हळूच सोडी
शुभ्र पाती खाली
पाचू आत सोनेरी
शुभ्र हिरा राही
उमलू पाहे एक कळी
हिरव्या कच्च फळातूनी

फळ जन्मी फुलातुनी
निसर्गाची किमया ही
नेहमी नेहमी पाहिली
आज पाहिली देवाची करणी
फुल फुले फळातुनी
उमलू पाहे एक कळी
हिरव्या कच्च फळातूनी

रिता

माझी "रिती" ही कविता आठवत असेलच. त्याला हा वेगळा झब्बू
"त्याच्या" सगळ्या प्रेयसींना एकत्रितपणे त्याची प्रेरणा कल्पून ही सुचली.........

आयुष्याच्या प्रत्येक वळणावर,
भेटलीस तू मला
पण नाहीच देऊ शकलो,
साथ मी तुला

बालपणीच्या निरागस प्रवासात,
भेटलीस होऊन राधा
सोडून जाताना घेतला नाही,
निरोप सुद्धा साधा

करून सारे समर्पण,
बनलीस माझी रुक्मिणी
सुख्-दु:खांच्या तराजूत,
झालो फक्त तुळशी

तारुण्याच्या मखमलीत,
भेटलीस होऊन सत्यभामा
सोडताना फक्त लावून गेलो,
प्राजक्ताच्या झाडा

आयुष्याच्या उतरणीवर,
भेटलीस होऊन मीरा
दिला तुला प्यायला,
विषाचा एक प्याला

आयुष्याची इतकी वळणे,
चाललो अनेक वाटा
भोगले सारे सारे,
शेवटी पण मी एकटा

देणे सार्‍या आयुष्याचे,
पुरे फेडू जाता
तृप्त तुम्ही सार्‍या,
मी मात्र रिता !