 |
| सोनाली मालवणकर हिने काढलेला फोटो |
पण सोबत येतो शापही गळण्याचा
पानाफुलांचे रंगही चमकते तजेलदार
पण सुकण्याचाही वसा ओटीत
फांद्यांचे उमलणे, दिसणे
सगळेच कसे कसनुसे
पण त्यांना नाही शाप गळण्याचा
मोडली एखादी तरी
तरून जाते इतरांच्या आधाराने
अन मग त्यांनाच वसा मिळतो
नवोन्मेषाचा, सृजनाचा अन
नव्या जन्मांच्या अनुभूतीचाही!
या टप्यावर थांबून जरा वळून
पहातोय मागून वाहात आलेल्या आयुष्याकडे.
खळाळते माझेच आयुष्य
किती साहसी दिसतेय
असा होतो मी?
इतका जिवंत सळसळता?
आता सगळ्या अनुभवांमधून जात
किती शांत झालोय
स्थिरावलोय
खोलीही आलीय.
असं नुसतं वाटतय?
की खळबळ आहेच
आताही, आसपास?
हम्... आयुष्य
एक खळाळ नुसता !
अगदी मान्य बयो
तुझी तुटूनच गेली नाळ
ज्यांच्याकडे आधारासाठी
हात पुढे केलास
त्यांनीच चार स्वाक्षऱ्या
पुढे केल्या फक्त
अगदी मान्य आहे बयो
ज्याने भरभक्कम
पाठीमागे उभं रहायचं
राखीचे नाजूक बंध
तोडून टाकले त्यानेच
अगदी मान्य आहे बयो
ज्या जमिनीत तुझी नाळ पुरली
तिथे नाहीच फुटला
पाझर मायेचा
अगदी मान्य आहे बयो
सगळं झुगारून
झटलीस असाध्याशी
मात्र त्या झगडण्याचा
अधिकारच प्रश्नांकित झाला
परंपरेला पुढे नेण्यासाठीचा
तु मांडलेला नवा मार्ग
पार पार डागाळून टाकला त्यांनी
बयो सगळं सगळं मान्य आहे गो
पण बयो कितीतरी धागे
तसेच विखरून पडलेत बघ
तुझ्याशी जोडलेली नाळ
अजून ओलीय बघ त्या जिवाशी
जिवाशिवाचा साथी तोही
थांबलाय बघ अवाक होऊन
तुटलं तुटलं वाटत असतानाही
आज पोटात तुटणारी
तुझी माणसं तळमळताहेत
अनेकांना श्वास मिळावा
म्हणून तू लावलेली हजारो झाडं
आज श्वास धरून स्तब्ध
मनोमन आशिर्वाद देणारे
ते विस्कटलेले हात
दुवा मागताना कापताहेत बघ
नव्या स्वप्नांमधे गुंगलेले कितीतरी डोळे
नुसते नुसते पाझरताहेत- वांझपणे
नवं जग नवं विश्व नवं स्वप्न
सगळं कसं पारोसं होत पडून राहिलय
बयो बयो सगळं तसच
सोडून जाताना
एकही नाजूक धागा
नाही का ग आठवला
नाही का ग
एकही धागा गुंतला
तुझ्या पायात हातात
बयो अगदी मान्य
तू सुटलीस
पण सुटला का ग
गुंता सगळा
बयो...
खळाळत्या नदीत पाय
सोडून तर काय
कोणीही बसेल
ना कुठली चिंता
ना निसरडे दगड पायाखाली
झुळझुळ वाहणारं
स्वच्छ, आरसपानी पाणी
थोडं गार थोडं उबदार
क्षणाक्षणाला जिवंतपणाची
उसळत्या उन्मेषाची ती अनुभुती!
खळाळत्या नदीत पाय
सोडून तर काय
कोणीही बसेल
खरा धाडसी तोच
जीवनाला जोखण्यासाठी
जो डोहात उतरेल
डोह; काळाशार, निशब्ध!
तळ न दिसणारा
क्षणात पाय निसटेल
अशा अनेक अनुभवांची
शेवाळी काठावर घेऊन बसलेला
अन काळी-पांढरी नव्हे
तर अनेकरंगी अनुभवांना
पोटात सामावून घेतलेला
अशा डोहात
नुसतं पाय बुडवणंही
सर्रकन काटा आणणारं
त्याचा थंडगार दचकवणारा स्पर्श
शिळेसारखा काळाकभिन्न रंग
खोल खोल नजर न टिकणारा.
जितकं खोल बघावं;
भूल पडत जाणारा गहिरेपणा
चढत जाणारी एकटेपणाची गुंगी
आणि आत आत भिनत जाणारे
गुढ गंभीर आपल्यातलेच
एक अनाकलनीय साधुत्व
डोहात पाय सोडून बसणं
आत उतरणं... छे...
नसतच अजिबात सोपं
कापडं ...
असं म्हणतात की
नदीचं मूळ आणि
ऋषीच कुळ शोधु नये
संकटांचंही
तसच असेल का?
अलातचक्रासारखी
फिरत रहातात
सुरुवात कुठे शेवट कुठे
समजूच नये
एकानंतर एक
सलग धगधगते
अवकाशातले कुंड,
अनाकलनीय आकर्षण
मध्यबिंदुत केंद्रीत
आशेच्या मिणमिणत्या
प्रकाशालाही
गिळून टाकलेला
काळाकभिन्न मरण डोह
अन परिघाभोवती
गरगरणारी हजारो लाखो
विश्वं, जिवंत जीवनं
निशब्द गिळून टाकणारं
नुसते डोळे दिपवणारं
अनामिक वेगाने धावणारे
भूल घालणारं
एक अलातचक्र
नातीने हट्ट केला शिवाजीचं गाणं लिही :) मग तिला म्हणता येईल असा पोवाजा लिहुन दिला पटकन
शिवाजी राजा महाशूर
महाराष्ट्राचा गौरव
मावळ्यांचा मोठा आधार
होऊनी घोड्यावर स्वार
हाती घेऊनी तलवार
निघाला खानावर कराया वार
जी जी जी
हे इथे बघा पुण्यनगर
मुळामुठेचा किनार
लाल महाल मध्यावर
भोवती झाडी हिरवीगार
सिंव्हगडाचा शेजार
असे वसले गाव सुंदर
जी जी जी
आला चालून शास्ताखान
सवे सैन्य दोन हजार
तोफा, गोळे अन तलवार
घेतले जिंकुनी बळावर
शास्ता भरवी दरबार
नगरजन झाले हवालदील
जी जी जी
शिवाजीने योजला कट
रात्रीत निघाली वरात
मावळे झाले सामिल
लपून आले वाड्यावर
थांबले होईस्तो अंधार
मग तुटून पडले शास्त्यावर
जी जी जी
शिवाजी राजा हुषार
घुसला शास्त्याच्या खोलीत
शास्ता मारे उडी खिडकीत
शिवाने केला त्याच्यावर वार
तुटली शास्त्याची बोटे चार
घाबरून पळाला पार
जी जी जी
मराठ्यांची बसली दहशत
शास्ता निघाला दिल्लीला परत
खानाचा झाला पुरा नि:पात
लाल महाली आला परत
शिवबा आला आपल्या घरात
पुण्यनगरी सारे आनंदात
जी जी जी
---
