(एका मायबोलीकर ची एक कविता वाचून प्रतिसाद म्हणून हे सुचलं)
हिरा तर देणारच नाहीस कधी
म्हणून मग कोंदणच करून घेतलं
माझा आत्मविश्वास अन माझीच हौस
कधीतरी आठवतं तटकन
दुःख कपड्यातलं चांगल्या
ती तर माझीच होती
कधीकाळची प्रार्थना
मागितल्यावर मिळतं ह्यावर
विश्वास होता बहुतेक अपार
पण मग लक्षात आलं
कर्तृत्वच खरं घडवतं
सुख अन रेशमी कपडे
दोन्ही मागणं जमलंच नाही
जमतील तितके कष्ट
हेच आयुष्याचं ध्येय ठरवलं
आता अभिमानाने मिरवतेय मी
माझ्या कर्तृत्वाला लाभलेलं कोंदण
अनुभवतेय भरून पावलेलं
माझंच हे आयुष्य!
