थबकले जरा मी
वळले लगेच अन
प्रवाही बनले मी
तुझ्या दो बाहुंनी
दिले आवतण मला
वळले मग बाजुंनी
आस लागली मला
पाहण्या वाकलास तू
मज शोधण्यास खाली
अन मग मी बने तू
बिंब प्रतिबांबास जळी
बंध जन्मोजन्मीचा
कधी इथे, कुठे कधी
खेळ जिवा शिवाचा
हा असे जन्मोजन्मी
- ---
दूरवर दिसणारा
जगण्याची धडपड करणाऱ्या
न झोपणाऱ्या शहराची
ती अविरत जीवनेच्छा
आसुसून प्यायचीय
जिवाच्या निकराने पाय मारत
पोहोचायचय त्या पर्यंत
मनातली सारी खळबळ
पायाच्या रेट्याने उडवून द्यायचीय
अन सरसर आवाजाच्या तालात
मन शांत करत नेणारा
हा अदभूत एकांतही
सुखावतेय तनमनाला
नव्या उन्मेषाचे खुणावतेय
एक सकारात्मक विश्व
दुरत्वाच्या अस्तित्वाला
पचवण्याची ताकद मिळवून
चाललेय परत त्या शहराकडे
एक नवी उमेद,
एक नवी सकाळ
मनाला बुद्धीशी जोडून
पुन्हा दोन हात करत
परतेय आता शहराकडे!
---
आज एक नवी पालवी फुलटीय कोवळी,
तिचा नारिंगी भगवा रंग
तिचा कोवळेपणा
सृजनाचा प्रयत्न
फार भावलाच.
पण त्याहून भावला
तो तिचा इतिहासाशी
नाळ जोडण्याचा प्रयत्न!
मागे, खाली
तपशील हरवलेला
इतिहास दिसतोय?
हो तोच कणखर, दगडी
स्वत:चं एक अस्तित्व
उभं करून तग
धरून असलेला.
हा, आता काहींना
दिलाय विटांच्या
भगव्या रंगाचा
गिलावा, कुठेकुुठे.
लपलेत काही तपशील,
काही नवेच आयाम
उमटलेत त्यावर.
काही हरवलेत बुरुज,
उगवलीत काही
नवी बांडगुळं.
पण आहे न, आहेच.
तिथे उभा इतिहास;
माझा समृद्ध वारसा!
हा, आता माझी
पाळंमुळं नाहीत तिथवर...
पण आहे, पाठिमागे
तो इतिहास.
मग मी माझ्या नव्या
गुलाबी लव्हाळ्याला
मागच्या भगव्य़ा गिलाव्याशी
जोडू पहातो,
उर कसा
अभिमानाने
दाटून येतो.
खाली पाण्यात पडलेल्या
जुन्या खोडाच्या
हिरव्या डेरेदार
प्रतिबिंबात आणि
माझ्या जुन्या
पानांमधला हिरवेपणा
मला नाही
बघावा वाटत.
ते साधर्म्य मला
फारच सुमार वाटतं.
मग पानाच्या टोकाशी
कळत नकळत दिसणारा
वास्तवाचा कराल
मातकट रंग त्या
जुन्या भिंतीतल्या चिऱ्याशी
कसा जुळतोय
हेच शोधत
खुष होतो मी.
पायाखालची जमीन
दिसत नाही तेच बरय;
नकोच दिसायला ती.
तिचा सुपीक,
काळाभोर रंग
अजिबात जुळत नाही
त्या मागच्या भव्यदिव्य
इतिहासाशी!
अन हो, ही नव्हाळीही
आपली वानगी दाखल हो!
तिनं आयुष्यभर
असं भगवं वगैरे
रहावं, असं नाहीच हं!
शेवटी निसर्ग आहे,
नियम आहेत,
संसार आहेत
जबाबदाऱ्या आहेत.
यात कुठे हो वेळ?
अन माझी परंपरा
कौटुंबिक रुढीही...
कुठे हो इतिहासाशी
बांधलेलं सगळं?
तो इतिहास कसा
दूरून उत्तुंग वगैरे.
तो वर्तमान असताना;
मी, माझे वंशज
नेहमीच दूर असतो हो.
अहो त्याशिवाय
मी जगलो कसा असतो?
इतिहासातच विरून
नसतो का गेलो?
पण काही म्हणा हं
आज या सृजनामुळे
माझी त्या इतिहासाशी
नाळ जुळली
हे खरच,
अभिमानाचच!
छाती कशी
अभिमानाने
फुलून
आलीय!
---
दोस्त समझ कर तुझे,
जो बिठाया पलकोंतलें
ढुँढता चला गया तू
मेरी रुह को, जर्रें जर्रें
न मिला दिल तो मेरा,
खंजीर को चलाता गया
देखता गर गिरेबान में
वही तू पाता दिल मेरा.
 |
| फोटो नेट वरून साभार |
निसर्गाची किती कोडी
किती गहन गुपितं
हिरव्या पाचूत लपवलेली.
गुहेत त्या शिरावं का
मीपण मिटवून
सामावून जावं का
थोडी भिती थोडी हुरहूर
मनात घट्ट धरावी का
धीट होऊन शिट्टी मारत
भिडावं का त्या हिरव्याला
असेल त्या घनदाट मिट्ट
गुहेच्या अंधारा आत
एक नवीन सुर्य!
---
किल्यांआतले किल्ले
भलीभक्कम तटबंदी
बांधीव फरसबंदी
सशस्त्र शिलेदार!
कित्येक, कायकाय,
कोणकोण बंदिस्त!
गुपितं, खलबतं
नियम, कटकारस्थानं
चिमणीतला धूर
वाजणाऱ्या घंटा
पाळतीवर क्रूस
समाजावरचा अंकुश!
काय कसं
कधी कुठं
कोण जाणं
धर्माचा भस्मासूर
बदलणारा कसूूर
श्रद्धेचा पूर...!
खळाळ डोंगरावरुनी वाहे
खोल खाली छलांग घेते
मस्तीतच मग होऊनि हलके
उन्मेषाचे शुभ्र पटल उभे
जगण्याचे हे नवे उमाळे
झोकुनी सारे परी उडे
खोल दरीची भिती नसे
आकाशा जोडशी तू नाते
प्रवाह दूर किती पसरला
प्रपात सलग परि एकला
दुधाट धुक्याचा गडद पडदा
वाऱ्यावर वाही उंच फवारा
सोडता कड्याचा साथ जरासा
उंचावूनि पुन्हा भिडशी परतसा
पाश हळुच सोडता त्याचा
देशी दुलई डोई त्याच्या
-
विहरतो हा खग कुणी
की अंतरात्मा कुणी
शोधतो उंची, अवकाश, खोली
स्वत:च्याच अंतरंगातली
धुक्यात हरवू कुणी पहातो
स्वत:च्यात प्रतिबिंबास पहातो
अनोळखी गाव धूसर वाटा
धुळीचाच मळभ भरला कपाळा
झुगारून सगळा अंधार पडदा
चितारू पहातो इंद्रधनुचा पिसारा
शोधित फिरतो दिडदाs दिडदाss
कुणी खग की हा विरहगर्ता!
