मला हवाय तो प्रकाश
दूरवर दिसणारा
जगण्याची धडपड करणाऱ्या
न झोपणाऱ्या शहराची
ती अविरत जीवनेच्छा
आसुसून प्यायचीय
जिवाच्या निकराने पाय मारत
पोहोचायचय त्या पर्यंत
मनातली सारी खळबळ
पायाच्या रेट्याने उडवून द्यायचीय
अन सरसर आवाजाच्या तालात
मन शांत करत नेणारा
हा अदभूत एकांतही
सुखावतेय तनमनाला
नव्या उन्मेषाचे खुणावतेय
एक सकारात्मक विश्व
दुरत्वाच्या अस्तित्वाला
पचवण्याची ताकद मिळवून
चाललेय परत त्या शहराकडे
एक नवी उमेद,
एक नवी सकाळ
मनाला बुद्धीशी जोडून
पुन्हा दोन हात करत
परतेय आता शहराकडे!
---
No comments:
Post a Comment