गुहा असू दे
विस्तिर्ण झाडाचा पसारा असू दे
एखादी ओळ अशी हट्टी, हरवूनच बसते.
अन मग कधीतरी
आपण बेसावध असतो
अन ठक्ककन समोर
उभी रहाते
म्हणते,
काय आहे न ओळख?
अन मग आपण तिला
शब्दात गुंफायचही विसरतो
मग तीच आपली आपली,
येऊन बसते तळहातावर
अन आपण नुसतं हल्लख होत,
तिला अलगद कागदावर उतरवतो.
हरवलेली ती ओळ
आपसूक उतरते कागदावर
अन मग आपण होतो पिसे
हलके हलके उडत
आपणच हरवून जातो...
आभाळ भरून यायचेच
आठवणींचे
किनारही असणारच
दु:खाची
इतक्या वर्षांचे कायकाय
साठलेले
इतक्या साऱ्या अनुभवांचे
भांडार
इतक्या साऱ्या गप्पांचे
सार
खुसखुशीत हास्याच्या कितेक
राशी
चर्चा वादविवादांच्या कितेक
मैफलि
सुरेल गाण्यांच्या मोहक
लकेरी
सल्ले, उपाय अन माहितीच्या
खाणी
माऊच्या दुखऱ्याच पण
गंमतीजमती
तिच्यासाठी म्हटलेले श्लोक पाढे
गाणीबिणी
बहिणीसोबतच्या सगळ्या
धावपळी
केरळचा निसर्ग, तिथली नदी
अन पूर
तिथली काढ्या मसाजाची
दिनचर्या
सिस्टर आयांच्या पोटची
माया
अनेको उपक्रमांमधला सजग
सहभाग
छोट्या मैत्रिणींशी केलेली
दोस्ती
ओळखीच्या अनोळखींच्या मनातला
आदर
सखेग मधलं तुझं समंजस
अढळपद
आपल्या आजाराबद्दलची शांत
स्विकृती
प्रत्येक संकटाला साजरं होणं
हसून
एकदा जोडलं की जोडलं अशी
नाळ
तर अशी ही न संपणारी
यादी
म्हटलं न, भरून यायच्याच
आठवणी
न संपणाऱ्या, उत्साह आनंद
इंद्रधनुष्यी
असच जगलीस आयुष्य
भरभरून
अन शिकवून गेलीस कसं
जगायचं!
बिचारा पौर्णिमेचा चंद्र!
अष्टमीच्या चंद्राचं
मात्र सगळच खास!
उगवताना छान प्रकाश
निळं निळं आकाश
स्वच्छ दिसणारं क्षितीज
जरा वर आलं की
सुरु होतेच रंगपंचमी
पश्चिमेची लाली उधळते
अगदी पूर्वेपर्यंत.
खरं तर जास्तच
खुलते ती पूर्वेला
पश्चिमेचा गडद मळवट
पूर्वेला छान गुलबक्षी होतो
अन सूर्यास्तानंतर
पसरत जाणारी
जांभळी निळी आभा
त्यात तर काय
उठूनच दिसतो
शुभ्र सतेज चंद्र!
रात्र चढत जाते
अन चंद्राचा दिमाख
वाढतच जातो
पूर्ण गोलापेक्षा
असे अष्टक
जास्तच खरे वाटते
तीन मित्यांमधली
त्याची गोलाई
जास्तच मादक
दिसू लागते.
अन मग आसमंत
झाकाळून जातो
टिमटिम करत
एक एक चांदणी
लुकलुकु लागते
पौर्णिमेच्या सारखा,
अष्टमीचा चंद्र
त्यांना झाकून नाही टाकत
आपल्या बरोबर
चांदण्यांची प्रभावळ घेऊन
तो सरकत रहातो,
आकाशभर!
अन मग मावळताना पुन्हा
आकाशात अंधुक निळाई
दाटून येत असते.
आता उलट होतं
पूर्वेची सोनेरी किरणं
पश्चिमही उजळवतात
अन त्यात हे राजस सौंदर्य
हळूहळू क्षितीजापार
निघून जातं
मनात एक हूरहुर जागत रहाते
पंधरवड्याची आस
मनात उभारी धरते !
म्हटलं न,
अष्टमीच्या चंद्राचं
अगदी सगळच खास!
---
(एका मायबोलीकर ची एक कविता वाचून प्रतिसाद म्हणून हे सुचलं)
हिरा तर देणारच नाहीस कधी
म्हणून मग कोंदणच करून घेतलं
माझा आत्मविश्वास अन माझीच हौस
कधीतरी आठवतं तटकन
चांगल्या कपड्यातलं दुःख
ती तर माझीच होती
कधीकाळची प्रार्थना
मागितल्यावर मिळतं ह्यावर
विश्वास होता बहुतेक अपार
पण मग लक्षात आलं
कर्तृत्वच खरं घडवतं
सुख अन रेशमी कपडे
दोन्ही मागणं जमलंच नाही
जमतील तितके कष्ट
हेच आयुष्याचं ध्येय ठरवलं
आता अभिमानाने मिरवतेय मी
माझ्या कर्तृत्वाला लाभलेलं कोंदण
अनुभवतेय भरून पावलेलं
माझंच हे आयुष्य!
तास भराच्या योगा नंतर
सगळी गात्र दमली, थकली
आता सगळं हलकं हलकं
मन शांत, एकाग्र ध्यान.
अलगद बंद चंक्षु समोर
एक अलवार ढग तरंगतोय
अन त्यासमोर मी निश्चल.
आसपासचा थंड गार वारा
एक भरून राहिलेली तृप्तता
शांतीचा तो अविरत अनुभव
अस्तित्वा शिवाय तरंगत रहाणं.
हलकेच ढग पुढे येतो
त्याचा न कळणारा स्पर्श
तरीही तन मनाला जाणवणारं
हलकेच अलवार एक चुंबन!
एक तरल अनोळखी अनुभूती
अन लगेच वास्तवाची जाणीव
प्रखर, उन्नत, धगधगती जाग
एक क्षण थरथरलं मन
शरीर उसासलं, हृदय धडधडलं
तक्क्षणी जाणवंलं, आहे आहे,
अजून जिवंत आहे मी!
अन मग गेलेला क्षण
तो पुन्हा आठवू पहातेय
शक्यता आहे, तयार करतेय
माझी मलाच मी, त्यासाठी.
किती मजेशीर आहे हे
हे सगळं जाणणं जमलं
याची देही, हृदयी अनुभवला
मनी झेलला, पचवला तो
किस ऑफ द डेथ!
आले सोडूनिया घर माहेरा
सख्या शोधते कधीची तुला
स्मरते मनी तुलाच सखया
अजून अनोळखी तू जरा
तरी नजर शोधते आधारा
क्षण एक स्मित ओलावा
हरित तृणांचा गार ओलावा
हवेत पसरला सुगंधी मरवा
गाज उठे मनी तरंग नवा
झंकारले तनमन तूच हवा
गाजत वाजत बसंत आला
सोहळा सजला गार हिरवा
उभार आला आज यमुनेला
आस लागे दर्शनाची हृदयाला
भेटे जीवशीव, होई तृप्तता
आसमंत हा होई हिरवा
आकाशी बरसे रंग निळा
तोचि तू दिसे शाम सावळा"
 |
| फोटो बाय निखिल |
टरारा फाटलं
फडकतं शिड
कायाच्या चिंधड्या
मोडली डोलकाठी
भंगली होडकी
सफरीचा रोमांच
उडवला कधीच
रौद्र वादळाने,
समुद्राची आसक्ती
उतरवू पाहिली
पसरला क्षितीजभर
कभिन्न कालडोह
बरसते अंबर
आली भरभरून
एकटेपणाची झूल
निकराने झगडणं
अनामिक ओढ
अनाकलनीय घटनांची
कोसळणारी रात्र
अविरत गूढगाज
उसळत्या लाटा
कवळती कितीदा
वल्ही सरसावून
ढासळलेलं मन
पुन:पुन्हा सावर
ओसरती लाट
भेलकांडे नाव
वाळूत रुते
सापडे अखेर
सुखाचे निधान
---
रात्र गडद झालेली
हळूच झुळूक आली
तशी त्या उमलून बसल्या.
अन ते कळलच अगदी
वाऱ्याने पसरवला गंध.
वर चांदण्या चमचमल्या
अन त्या प्रकाशात याही.
रात्र चढू लागली तशी
याही अधिकच गंधाळल्या.
पहाटेचा गारवा सुटला
हलकेच पूर्व रंगू लागली.
अलवार उन्हाचे किरण
त्यांना लगटू लागले.
अन मग टपटप टपटप
त्या ओघळू लागल्या.
दुधट, अलवार पाकळ्या
अन गंधाळलेले देठ.
गोऱ्या, नाजूक, पऱ्यांचे
गंधाळलेले गोल पाय.
सारा गालिचाच पसरला
पांढरा, केशरी, नक्षीदार!
---
