हरवलेपण

 

एखादी ओळ अशी हट्टी, हरवूनच बसते. 

अन मग कधीतरी 

आपण बेसावध असतो 

अन ठक्ककन समोर 

उभी रहाते

म्हणते, 

काय आहे न ओळख? 

अन मग आपण तिला 

शब्दात गुंफायचही विसरतो

मग तीच आपली आपली, 

येऊन बसते तळहातावर

अन आपण नुसतं हल्लख होत, 

तिला अलगद कागदावर उतरवतो.

हरवलेली ती ओळ 

आपसूक उतरते कागदावर

अन मग आपण होतो पिसे

हलके हलके उडत

आपणच हरवून जातो...