मला माहितीय
माहिती आहे
तू आहेस सोबत!
इतका दूरचा पल्ला
हा पसरलेला जलाशय
माहिती आहे
तू आहेस सोबत
पण जरा वेळ
काही क्षण
विसावू या फांदीवर
पाहू दे तुला नीट
घेऊ दे छाती भरून श्वास
पंखांना थोडा आराम
माहिती आहे
आहेस तू सोबत
सारे आयुष्य
पार करायचेय
तुझ्या सोबत
या निळ्याशार
जलाशया पलिकडे
आहे फुलांचे रान
उंच घनदाट वृक्ष
बांधायचेय घरटे
दोन चार पिल्ले
माहिती आहे
आहेसच तू सोबत
I know
You are with me!
This is a long journey
The vast expanse of world
But I know you're with me!
Just for a while,
A few moments,
Let’s rest on this branch
Let me see you clearly
Let me take a deep breath
Give my wings some rest
And I know
You are with me!
A whole life
We have to cross together
Beyond this deep blue lake,
There lies a field of flowers
Tall, dense trees
We have to build the nest
Raise a few little ones...
I know
You are indeed with me!
---
Knowingly or unknowingly,
one by one,
the doors begin to close.
Though not literally closed
they simply fade up...
into the surrounding walls.
The very idea of doors;
slowly disappears into
the pale hues of the walls.
And memories slip away
people, relationships, existence...
and the universe itself.
And then, what remains is
just a white plain canvas
blank, blurry, diminishing...
मावळत्या सुर्याची केशरी आभा
हळूहळू पसरतेय सगळीकडे
खिडकीच्या कट्यावर बसून
हातात कॉफीचा कप घेऊन
हे सगळं पहात आठवतेय
एक एक सुंदर अनुभव
होणारी रात्र जाणवतेय
येणारा अंधारही दिसतोय
मनात असंख्य चमकती
आनंददाची उसळती कारंजी
उजळून टाकते आहे कोना कोना
एक एक सुंदर अनुभव
आनंद, दु:ख, समाधान, धडपड
उत्सुकता, अपयश, नाराजी, उभारी
धडपड, निवांत, असोशी, निरपेक्ष
प्रेम, दया, राग, चिडचिड, शांत
सहृदय, सकारात्मक सगळे सगळे
एक एक सुंदर अनुभव
सकाळ होते तशीच रात्रही
मधला दिवस आपला असतो
येणारी रात्रही असते आपलीच!
दिवस भरभरून जगले की
रात्रही हवी हवीशी होऊन जाते
एक एक सुंदर अनुभव!
एरवी न जाणवणारा
अवकाशाचा गोल
असा जाणवून देतो
गाभा किती खोल
एकावर एक थर
वर गडद गडद
सांगत रहातात
जरा खोल आत बघ
उजेडाची एक तिरिप
प्रयत्न करते घुसायचा
ढगांची घनता शिकवते
किती कणखर असावं
इतरांना किती प्रभाव
आपल्यावर पाडू द्यायचा
हे शेवटी आपणच
आपलं ठरवायचं असतं!
---
विचारांचं वादळ तसं येतच झंजावत!
एक, दोन, सतराशे पन्नास विचारांना कसलं बंधन?
एकमेकात अडकून सगळाच सावळा गोंधळ!
मग थोडं शांत बसावं; मोठा श्वास घ्यावा.
अन अलवार हा गोंधळ निवरत जावा;
तसं एक एक ढग विरत जातो.
जलचित्रात जसा एक कुंचला फिरावा,
तसे हलके हलके निरभ्र होत जातं आभाळभर मन...
अन मग स्वच्छ प्रकाश - मनभर!
---
१. कलरफुल गाणे
रेड काय रेड काय
कुंकू पहा लालम लाल
ऑरेंज काय ऑरेंज काय
केशरी संत्रे सोला चला
यलो काय यलो काय
हळदीचा पडला पिवळा डाग
ग्रीन काय ग्रीन काय
सभोवताल हिरवेगार
ब्ल्यु काय ब्ल्यु काय
वर पहा निळे आकाश
इंडिगो काय इंडिगो काय
सांडली सगळी शाई काय
व्हॉयलेट काय व्हॉयलेट काय
जांभळं खाऊन जीभ रंगवा
ब्लॅक काय ब्लॅक काय
कुट्टकाळा अंधार फार
व्हाईट काय व्हाईट काय
दुधावरची पांढरी साय
शिकलो काय ओळखा पाहु
इंग्रजी मधले कलर नऊ
-
---
२. नंबर गाणे
मुलांनो रस्सी खेच खेळता का? चला आज खेळू. काही मुलं डावी कडी काही उजवी कडे. सर दोरीचा मध्य धरून उभेत हं.
आता ओढा आपापल्या बाजूने दोरी.पण हे गाणं म्हणत बरं का
वन, टू ,थ्री ,फोर
करू नका फार जोर.
फायु, सिक्स, सेवन, एट
दोर तुटेल पहा थेट.
नाईन टेन, नाईन अॅंड टेन
पडले पहा सरांचे पेन.
---
३. प्राण्यांची सभा
इंग्रजीच्या पुस्तकात प्राण्यांची नावे
पाठ करू चला, कवितेच्या सवे.
राजाची टोपी पळवली उंदराने
मी आहे रॅट, नाचत म्हणाले.
मांजर म्हणाली म्यॅव म्यॅव
मला म्हणतात कॅट राव.
पंख हलवीत पोहते बदक
बदक नका म्हणू, म्हणा त्याला डक.
मऊ मऊ सशाने मारली उडी
रॅबिट आहे हा, नुसती घाबरगुंडी.
माकड, आले करत हुप हुप
मंकी म्हणा, नाहीतर बसा चूप.
टप टप टप टप आला घोडा
हॉर्स म्हणा अन पाठीवर बसा.
गाढव ओरडले हॉंची हॉंची
म्हणती त्याला डॉंकी डॉंकी.
वाघाने मग उगारला पंजा
टायगर म्हणत फडशा पाडला.
सिंव्हाने फोडली एकच डरकाळी
लायन म्हणत पळाली सगळी.
---
 |
| फोटो क्रेडिट- श्रीलेखा गोहाड |
सुर्योदय होताना
उजळून जातो आसमंत.
अगदी दूरवरची झाडं
आपल्या प्रतिबिंबासह
नीटसच उमटतात.
तळ्याचे लखलखते पाणी
अन आभाळाची त्यात
उमटलेली आभा,
समोर पसरलेली
हिरवी लव, कुंपणासह ....
अगदी सगळं दिसत रहातं.
अन रात्रभराची साथ देणारे,
हलकेच वाऱ्यावर झुलत,
अस्तित्वाची साक्ष देणारे
ते तीन माड.
ते मात्र दिवसाच्या उजेडात
अगदीच नजरेतून
सुटून जातात...
शेवटी आपण पाहू तसं;
आनंदात सोबत करणारे,
दिसणारे सौंदर्य, रंग
क्षणिक साथ देणारे
प्रतिबिंब
हे आणि असे सगळे?
कि
असीम शांततेत;
अस्तित्वाचे भान देणारे
तीन स्तंभ
स्वर्ग, मृत्यु, पाताळ!
---
लकेर अशी ही कुणी गायली
कुणी चित्रकार चित्र चितारी
सोडुनि गेला पीस आपुले कोणी
की घातली नभावर फुंकर कोणी
की रविकर तो गेला देऊनि
वसुंधरेच्या गाली लाली
---
