आकाश पेटले हे
प्रपात ओतूनी हे
त्या शामवर्णी नभाचे
कळेले गूज मनीचे?
बरस बरसून कधीचा
आता लकेर अबोली
मनसोक्त तो पडोनी
झाला व्यक्त पुरेसा?
आत आतला कल्लोळ
कोसळे असा सारा
मिटला की निवला
तो अधिक झाकोळ
बघ पसरोनी हात
आली काजळ रात
जा सामावुनी तिच्या
नीज आता करात
No comments:
Post a Comment