निवारा

 गुहा असू दे

विस्तिर्ण झाडाचा पसारा असू दे
जमिनीत कोरून अन
झावळ्यांनी शाकारलेली असू दे
काटक्या काटक्यांची असू दे
मातीने लिंपलेली असू दे
दगडांनी उभी केलेली असू दे
लाकडं जोडून साकारलेली असू दे
सिमेंट, वीटांची असू दे
काचांची असू दे

ठेंगणी असू दे
उंच उंच असू दे
कौलारू असू दे
धाब्याची असू दे
छोटी असू दे
वा मोठी असू दे
शांत निवांत असू दे
वा भरलेली असू दे

शेवटी डोक्यावर
छप्पर असलं की झालं!

हरवलेपण

 

एखादी ओळ अशी हट्टी, हरवूनच बसते. 

अन मग कधीतरी 

आपण बेसावध असतो 

अन ठक्ककन समोर 

उभी रहाते

म्हणते, 

काय आहे न ओळख? 

अन मग आपण तिला 

शब्दात गुंफायचही विसरतो

मग तीच आपली आपली, 

येऊन बसते तळहातावर

अन आपण नुसतं हल्लख होत, 

तिला अलगद कागदावर उतरवतो.

हरवलेली ती ओळ 

आपसूक उतरते कागदावर

अन मग आपण होतो पिसे

हलके हलके उडत

आपणच हरवून जातो...