फिदा

जुईच्या वेली,

जुईच्या वेली

ठरलय ना आपलं?

वाढायचं,

आपलं आपणच!

नको कोणाचा आधार,

नको वर वर चढणं,

नको आकाशाला गवसणी

अन नको 

न पेलणारा भारही!

वाढ तुला हवं तसं

पसरू दे परिघ.

वाकू दे फांदी

झुकू दे अवकाश.

तुझा - तुला

तोल सांभाळणं 

जमतय तुला,

तोवर नकोच 

बघूस कोणाच्या 

नजरांचे इशारे!

पोपटी पानांनी 

घे तुलाच वेढुन.

हवं तर उमलव

नाजुकशी कळी,

एका वा अनेक.

पण असू दे सुगंधी

अगदी सारा प्राण,

साठावा श्वासात

असेच असू दे

आसुसलेपण!

नाही रोज 

उमलवलीस 

सारी फुले 

चालेल तरीही.

पण उमलवशील 

तेव्हा अशी उमलव;

असतील नसतील

ती सगळी फुलं, 

की आसमंत सारा 

येेईल शोधत तुला!

मग, ना तुझी 

उंची मोजली जाईल,

ना मोजली जाईल

तुझ्या फुलांची संख्या.

ना पाहतील 

पानं ना फांद्या,

वा तुझा पसारा.

बसं इवलुशा

कळीवरती एका

फिदा सारी दुनिया!

-अवल