ओल

कोणता भूतकाळ आठवून 

कोसळत असेल हा पाऊस

अखंड पाझरणाऱ्या धारा

शोधत असतील तृषार्त भिंती

कोणती फट खुलं करत असेल

अंतरंग भितीचं, त्या धारांना

झिरपणारी ओल भिंतीतली

कुठकुठले आठव झरत असेल

कुठून पाझरत असतील

कोणत्या जुन्या संस्कृतीचे झरे

सख्या...

माझं तुझ्याशी असलेलं

नातं, काळानुरुप किती 

बदलत गेलं 

तू मात्र नेहमीच

राहिलास तसाच

अविनाशी, चिरंतन

त्या दाहक सुर्यासमोर

उभा राहिलास तरल,

हलका, मंदसा

कधी प्रथमा, द्वितिया,

तृतीयेला गोड नाजूक

हसत आलास

कधी गायब होऊनही

स्वत: च ठळक अस्तित्व

ठसवत आलास

कधी पूर्ण होऊन

गाढ कवेत घेतलस  

पूर्ण आश्वासक होऊन

लहान असताना होतास

गोरा गोरा मामा

दूरस्थ सहृदय.

मोठेपणी झालास मित्र

रात्री अभ्यासात झालास

मार्गदर्शक दोस्त

तारुण्यात बदललच सगळं

धुंद रात्रींनी फुलवलं

तुझ्यातलं सौंदर्य

अन नकळताच मानलं

तूच माझा सच्चा,

स्वप्निल प्रियकर

अजून मोठं होताना

बदललं पुन्हा नातं

झालास मेघदूत

त्याचा आठव शोधताना

तुझ्यात शोधत राहिले

त्याचा मुखचंद्रमा

मग कधीतरी एकटीच

रात्री थोपटताना होता

तुझा गारवा

बाळाशी गुज करताना

आलास तू भरवायला

बनून चंदामामा

मग काही रात्री

गेल्या शांत निवांत

आश्वासक गाढ

माहित होतंच तू

आहेस तिथेच तिथेच

निरंतन, अविनाशी

अन मग पुन्हा

सुरु झाला मायलेकांचा

पाठशिवणीचा खेळ

पुन्हा पाठवले निरोप

तुझ्याच संगे त्याला

नीट रहा हं

पण मन अशांतच

धडधड धकधक चालू

अस्वस्थ हुरहूर 

अन मग तिकडेही

तू दिसलास एकदम

मोठा, जवळ

एकदम हुश्यच झालं

आहेसकी तू इथेही

लक्ष ठेऊन.

आम्ही नसलो तरी

पाठिशी आहेस तू

त्याच्या सदैव

अन परवा तर

गंमतच झाली बघ

त्याचा निरोप

आई तुझ्या चंद्राला 

बजावून आलो आता, 

लक्ष ठेव रे

बघ आम्ही तुझ्याशी

नातं कसं बनवलय

चिरंतन पण बदलणारं

अन सख्या, तूही नेहमी

राहिलास तसाच

अविनाशी, चिरंतन

चांदवा

दिवसेंदिवस, वर्षे
इतके दाह सोसून
कित्येक रात्री उसवल्या
तुझ्या सोबतीने

इतक्या की हळूहळू
तुझ्याही न कळत
तूच झिरपत गेलास
अलवार माझ्यामधे

चांद मातला मातला
ऐकलेलं कित्येकदा
बघितलं, अनुभवलंही
कधी कधी आतून

पण आतमधे झिरपलेला
आणि शांत करत गेलेला
ऐकला नाही कधीच
फक्त अनुभवला, एकलीनेच

निवडुंग

रखरखीत रेताडावर, 

फक्त खडकाचाच आधार

ना आसमंतात सावली, 

वर शुष्क उष्ण बोचरावारा

बेरंगी, शुष्क आसमंत; 

नीरव, निर्विकार शांतता

पक्षी, प्राणी, मानव; 

कोण्णा कोणाचाच ना संग

ना आभाळाची माया,

ना कोणता जीवन-स्त्रोत

सृजनाची कोणतीच, 

अगदी नसलेली लक्षणं

आणि तरीही, अगदी 

आतून उमलून आलेली

ही फुलांसारखी नाजूक, 

हिरवी, लाल जीवनेच्छा

शिकवतेय दगडालाही; 

बघ, बघ, असं जगायचं!

असं करुयात?

प्रत्येक क्लासिक गोष्ट

दु:खांताचीच का असते

की दु:खांतामुळेच

ती होते क्लासिक?

चला, जरा प्रयोग म्हणून

लैलामजनुचा संसार थाटूत;

जऽरा शुकुंतलेची अंगठी

तिच्या बोटात घट्ट बसवूत.

जमलच तर शिरिफरहानला

बांधू एका गोड धाग्यात,अन

ऑथेल्लो ला शिकवून टाकुत

जगायचं कसं प्रश्नांशिवाय!

पण मग सुटतील का

सगळे प्रश्न, सगळे गुंते;

की नवीनच सुखद प्रश्न

उभे रहातील, आ वासून?

अन मग सुखातांचे,

हे कसले कसले प्रश्न घेऊन

कसं काय चालायची

आपली सामान्य वाट?

कि बरे आपले दु:खान्तच.

कला प्रसवायला तेच बरे

रोजची दु:खं साहणं तरी

जऽऽरा सोपी होतील?

प्रत्येकाचा, ज्याचा त्याचा...

प्रत्येकाचा, ज्याचा त्याचा

आपला आपला कृष्ण

वादळ भरल्या यमुनेला

पदस्पर्शाचा कृष्ण

यशोदेच्या पान्ह्या मधला

नवनीतधारी कृष्ण

प्रेमरसाने ओथंबलेला

रासलिलेतला कृष्ण

भावविभोर,  प्रेममग्न

राधेतलाही कृष्ण

तत्व, निति, कृति, सार,

गीतेतला कृष्ण

यादवांच्या यादवीतील

एकाकी शर कृष्ण

अर्पण, निरपेक्ष, विषधारी

मीरे मधला कृष्ण

जात्यासोबत गात ओवी

जनाईचा विठु कृष्ण

भावभक्तीने पुजणाऱ्याचा

मूर्तीमधला कृष्ण

आत आत, सात कप्यात

तुझ्यामाझ्यातला कृष्ण

तुझ्यामाझ्या तृषेतला
इच्छाधारी कृष्ण
ज्याचा त्याचा प्रत्येकाचा
आपला आपला कृष्ण

ती राधा होती...

मोरपिसातुनि हळूच आली
मऊ, गार झुळूक जराशी
उधळीत स्वप्ने सात रंगी
राधेची अलवार ओढणी

कुरळ्या कुंतला मधुनि सुटुनि
घुंगुर माळा होऊनि बसली
चाल जराशी घुंगुरवाळी
राधेच्या सुकुमार पाउली

पितांबराचा रंग सोनसळी
उन कवडसे लख्ख चमकति
झरझर झर झर येती खालति
बरस बरसले राधेच्या कांती

मधाळ भाव श्रीहरीच्या वदनी
निल गडद मेघांच्या मधुनि
भोर काळ्या मिटलेल्या डोही
काजळ काळे राधेच्या नयनी

अन मुरली म्हणुनि पाझरली ती
नव्हती दुसरी तिसरी कोणी
हळूवार उतरली, तीच होती
ती राधा होती, हरीच्या अधरी...

वाट असावी, वहिवाट नसावी

झुळुझुळू झर वहात असावी
आम्रतरु अन झुळूक जराशी
विहरत विहरत कोकिळ गाई
मनात फुलती अविरत गाणी

कधी पुळण वाटे हवीशी
लाटाची नक्षी हवे सभोती
स्वप्नातली सुंदर हवेली
बांधून पाहिन रेतीवरती

चित्र असे हे पुजते मानसी
सोबत सखेग तूच असशी
गुज  मनीचे सांगत राही
इरावती नव्हे ही अरुंधती

कळ

सुंदर सोनेरी सकाळ
नदीकाठची झुळझुळ
सुटलेले भन्नाट वादळ
वाडीतला उंच पोफळ
धप्पकन पडलेला नारळ
अंगणात झालेली पळापळ

उरात एक कळ
मन मात्र नितळ
शरीरभर मरगळ
मनाची मात्र चंगळ
बांधावच जरा बळ
आणावं सोंग बळं

वाटतं व्हावं फटकळ
मनात उगा हळहळ
डोळा पाणी घळघळ
आसवांना नाही खळ
नात्यांचा सारा घोळ
सोडव ते, चल पळ

गुढ गंभीर संध्याकाळ
दिवेलागण, कातरवेळ
चंद्राभोवती काळं खळं
उनाड लाटांची खळखळ
उजाड पसरलेला माळ
भोवंडून टाकणारा काळ!

ती, ...

गुणगुणते गुज काही खिडकीशी
संवाद मनाशी मनाचा चाले
आश्वस्त अशीही तुला पाहुनि
मज मलाच निवांत वाटे

आठवशी का जुन्यापुराण्या गोष्टी
की पाहशी नवनवीन स्वप्ने
समाधान मुखावर असे की
मज बघुनी निवांत वाटे

आठवती दिवस ते सोनेरी
सत रंगी तुझ्या बालपणीचे
कधी, कशी होशील मोठी
मज सतत चिंता वाटे

आज बघुनी तुला अशीही
घेशी निर्णय योग्य आयुष्याचे
आपुले, सर्वांचे नशीब घडविशी
पाहुन मज सार्थक वाटे

रहा अशीच सखे समाधानी
विलसु दे हास्य असे
नयनी आशा, रहा आनंदी
हेच आशिष द्यावे वाटे