सोबत

कॉलेजच्या कट्यापाशी मी
अन समोरून आलास तू
थबकलास...

नजरेनेच विचारलस
हे काय?
लेक्चरला नाही येणार?

मैत्रिणींसाठी थांबलेली मी
उठून कधी चालू पडले
कळले नाही मलाही

आता नुसत्या तुझ्या
नजरेची सोबतही
पुरते मला!

काही वेगळच...

धो धो पाऊस
विजांचा कडकडाट
भरून आलेला अंधार
वेढून टाकणारा गारवा...

तशीच थोडी भिजत
थोडी थरथरच
थोडी कापत
मी वर्गात शिरले

वर्गात फक्त तू,
तू ही भिजलेला...
रुमालानी तोंड पुसत
तू वर बघितलस मात्र...

अन त्या एका क्षणात
तू काही वेगळच शिकवत गेलास
अन मीही शिकत गेले
काही वेगळच...!

पुरेसं

पायवाट नेहमीचीच
फक्त पाऊस...
तो, वेगळा होता

तू थोडा पुढे, मी मागे
अन मधेच एक
छोटासा ओहोळ

मागे वळून,समजून
तू नुसता हात
पुढे केलास

बस, तुझं नुसतं
तिथे असणंही
पुरेसं होतं

सगळं...
अगदी सगळं
पार करायला!

आनंद सोहळा

( एका मैत्रिणीचा अनुभव मनात असा उमटत गेला...)

पहिले दिसले ते
तुझे लुकलुकणारे डोळे
हळूच किलकिले करून पाहिले होतेस
तू पहिल्यांदाच मला
अन मी टिपली होती
त्यातली  सारी उत्सुकता
मला पाहण्याची, समजून घेण्याची

मग हळूहळू आली तुझ्या नजरेत एक ओळख
एक ओढ, एक हास्य, अन कधी पाणीही
पण कधीच उठला नाही
एकही स्वर,  एकही खिदळणं वा एकही हुंदका
सगळे हसू, आनंद, रडू, राग
सगळं सगळं चेहऱ्यावर उमटे
पण व्यक्त होणं नव्हतच कधी

हळू हळू तुझं अव्यक्त होणं
अंगवळणी पाडून घेतलं
पण पचनी नाहीच पडलं कधी
सतत कान आसुसलेले रहायचे
सतत चाहूल घेत रहायचे
प्रयत्न तर सतत सतत
नुसते प्रयत्न प्रयत्न प्रयत्न...

मग कधी तरी एखाद्या घट्ट मिठीतून
कधी थडाथडा मारलेल्या चापट्यातून
कधी झाडलेल्या लाथांतून
व्यक्त होत गेलास तू
कधी मला कळे, कधी नकळे
माझी, तुझी धडपड नुसती
कधी हसरी,कधी रडवेलीही
अगदी कधी हताशही

अन मग एक दिवस
अगदी नाहीच विसरू शकत
मी तो दिवस
एक नवीन तंत्र, यंत्र
त्याचा हात पकडून
मारलीस तू हाक, एेकू न येणाारी
पण पहिली हाक
त्या यंत्रावर व्यक्त होणारी

तुझी हाक पहिली हाक ... मॉम...

साऱ्या विश्वातला तो सुंदर अव्यक्त स्वर!
पोहोचला माझ्या पर्यंत
माझ्या आत आत
झिरपत गेला
पाझरत गेले माझे डोळे
अन तुझे डोळे?
ते तर आनंदाने
नुसते वाहात होते

त्या वेळची तुझी मिठी
जास्त घट्ट होती
जास्त समंजस होती
तुझ्या माझ्या संवादाचा
तो आनंद सोहळा होता
नवीन सुरू झालेला
अखंड वाहत राहणारा
आनंद सोहळा

- आरती

निळी राधा

भिजवू नको ना रे कृष्णा
निघाली बाजारी राधा

का छळिशी असा, कृष्णा
नवी वसने ल्याली राधा
भिजवू नको ना रे कृष्णा

गोपी भोवती साऱ्या, कृष्णा
गोप पाहती भिजली राधा
भिजवू नको ना रे कृष्णा

का रे मानत नाही,  कृष्णा
कशी जाईल घरास राधा
भिजवू नको ना रे कृष्णा

ना राहिले भान आता कृष्णा
तुझ्यातच विरघळली राधा
निळी राधा, घन:शाम कृष्णा
                 

सोबतीचा बंध

नाग मोडी
नदी वाहे
पाणी तिचे थंड

काळे काळे
ढग गच्च
ल्यालेली ती सांज

गार गार
वारा वाहे
झुळुक एक मंद

नाजुक साजुक
सायली तिचा
सवे अलवार गंध

काळे निळे
डोळे दोन
आपणातच धुंद

मऊ घट्ट
कर दोन
सोबतीचा बंध
         

मळभ

भरून आलाय खरा, 

पण पडेल तर शपथ

भरून आलाय खरा, 

पण पडेल तर शपथ!

सारीकडे मळभ नुसते, 

वर वारा भर्र भन्नाट

धुमशान वादळ नुसते, 

राज्य धुळीचे आभाळभर

धुमसून धुमसून, गडगडून 

क्षितीजभर भरून आलाय, 

पण पडेल तर शपथ

मधेच गर्जत चमकतेय

लखलखती वीज एक

धडकी भरवतेय काळजात 

आला आला म्हणावं तर 

सर्रकन हुलकावणी देऊन, 

जातोय निघून सरळ

अन पडेल तर शपथ

ढगांचे ग्रहण सुटून 

मधेच कवडशांचे उन 

जणु मनातले सगळे 

मळभ दूर होऊन

वाटतं लख्ख लख्ख 

समजलं सगळंच

अन असं म्हणे पर्यंत 

परत परत मळभ

पण पडेल तर शपथ

भरून आलाय खरा,

पण पडेल तर शपथ!

- 

डोहाच्या खोल तळाशी...

(माझी मैत्रीण मेघना हिच्या एका चित्रावर सुचलेले काही...)


हे काय असे लपलेले
डोहाच्या खोल तळाशी

रंगीत वरूनी पाहता
खोल आत काजऴ काळी

उत्साही सळसळती वरती
अन आत स्थिर-थंड-दबलेली

आनंदी, हसते वरवर
गुढ गंभीर हळवे खोलपरी

वर हलक्या मंदशा लाटा
डचमळे खोल अनावर काही

वर शांत दिसे जलाशय
गुपिते किती निद्रिस्त तळाशी

कातळावरची राणी

प्रकाशचित्र:  सौजन्य :  चैतन्य खिरे 

चहूकडे पाणी आणि कातळावर राणी    
भरून आली मनामधे निळी निळी गाणी

काठावरले वृक्ष त्याची जळात साउली
हलती डुलती पाने, तिला त्याच्या चाहुली

रावा उडे इथे तिथे, करावया पाहणी
रंगुनिया प्रेमात ती, घरटे नाजुक विणी

पिल्ले दोन सानुली, जणु घरटे ओंजळी
लुकलुकु डोळे अन, मऊमऊ लव्हाळी

दिन सारा येर झारा, भूक पिलांची कोवळी
मायबाप देती घास, चोच जणु रोवळी

घंटा निनादे काठावरली,  उंच राउळी
येई हळु विसाव्यास, रात्र निळीकाळी

किनारा

निळ्याशार पाण्याला लगटून    

पहुडलेली गुलबट पांढरी रेती...
रेती, जितकी हातात घट्ट पकडावी
तितकी सरसर निसटून जाणारी
अन लाटा, जितक्या कवेत घ्यावात
तितक्या हुलकावणी देऊन परतणाऱ्या...

कळली, कळली म्हणे पर्यंत
राधे, धारे सारखी फक्त स्पर्शून जाते
अन तो कन्हैय्या तर, स्पर्शून जाताना
पायाखालचा आधारही निसटू निसटू करून जातो

राधा काय, कृष्ण काय
दोघांना सुटं सुटं सापडवणं
काही खरंं नाही, काही सोपं नाही.
पण ते दोघे जेव्हा मिळून जातात
एकमेकांत, होऊन जातात एकरुप,
मग सोपं होतं त्यांना समजणं,
ओली पुळण सहज बसते हातात
अन खाली साचलेलं पाणीही
सहज होतं ओंजळीत घेणं

किनाऱ्यावर पहुडलेले दोघे
गुलबट गोरी राधा,
अन तिला कवेत घेणारा
निळा कृष्ण