एकदा स्विकारलास ना
नदीचा जन्म
उतरलीस डोंगरमाथ्यावरून खाली,
खळाळत धावलीस कड्या, दरीतून
कितेक झाडांना, शेतांना, गावांना,
पशुपक्षांना, माणसालाही
देत राहिलीस जीवन
आणि प्रसंगी त्यांची पापं, लक्तरं, घाण
सगळं पोटात घेऊन
राहिलीस न धावत?
धावत राहिलीस दगडगोट्यातून
कधी जरा विसावलीस घाटावर,
कधी जरा उधळ भूमीवर
पण तरीही पुढे सरकलीसच
ही कसली ओढ होती तुला?
कसले आकर्षण, कसला मोह
कसली घाई, कसला सोस
जन्मापासून धमन्यात तुझ्या
जोपासलास हा कसला वसा
ना कसली तमा, ना कसली काळजी
ना कोणती माया, ना कोणता पाश
सोबत येईल त्याला घेऊन
धावत राहिलीस सदासर्वकाळ
जो न आला सोबत
सहज सोडलास हक्क
ज्याच्या त्याच्या निर्णयाचा
राखलास यथायोग्य मान
पण तुकवली नाहीस कधीच मान
कोणाचे शाप, कोणाचे नमस्कार
कोणाचं अर्ध्य, कोणाचे पीतर
कोणीचे दु:ख, कोणाचे जीवन...
सगळे सगळे स्विकारत
तू पुढे पुढेच, अविरत, चिरंतन
अन आज, अन आज
तू उभी, काहीशी पलटून
काहीशी थबकून
एक पाय पुढे, एक मागे
कधी मागे न बघणारी तू
आज थबकून
मागे पाहू बघतेयस
कसला संकोच, कसली भिती
कसली हुरहूर, कसले काहूर
तू तीच
ओहोळ, ओढा, नदी, महानदी
तू तीच
फक्त रूप बदलले
वाहण्याचे तर हेच श्रेयस
प्रवाहापरि रूप प्रेयस
हो पुढे तू आजही बिनदिक्कत
नदी ना तू , मग कशास हरकत
नाव बदलेल, रुप बदलेल
तरीही मर्म तेच असेल
चल हो पुढे तू, तू तर शुभंकर
नदी नव्हे तू; हो रत्नाकर!
