द्वैत

माणसांच्या पुरातून
उसळणारे,
हे आयुष्य !
प्रत्येक उसळीसरशी
आणखीन फेसाळणारे,
शुभ्र पांढरे....!
आणि तरीही
दुभंगत जाणारे....,
वार्‍यातून - लाटांतून
भरकटणारे...!
तरीही
डोलकाठीच्या स्वामित्वाची इच्छा
आकांताने उराशी लावून...,
नाही;
अनंताशी नाते सांगताना
वेगळेपण मी जपणार आहे !

आस

समोरून येणारी अनेक श्वापदे,

रोखलेली शिंगे..., आवासलेले जबडे...!
पाय रोवून, मनावर ताबा ठेवून...
आणि तरीही आतल्या आत
बंदिस्त होत..
सामोरी जाते आहे,
ताठ उभी राहून !
अनेक भावना, आकांक्षा...
हातावर पापणीचा केस ठेवून-
तो उडण्याची वाट पहात,
ही मालिका संपेपर्यंत
पाहते आहे, भरभरून
कोसळणार्‍या अंधाराकडे !
.............................
...............................
............................... !
संकटापासून पळून न जाण्याची
माझीच एक भयंकर आस !

मुखत्यार

तू विचारले नाहीस ,
मी ही ते गृहित मानले.
तेच आज मात्र नवीन भासवून
तू, तिसर्‍याकरवी मान हलवलीस....

तिची डावी-इजवी सारं काही सांगून गेली....
तुझी तडजोड, तुझा भित्रेपणा...
की साधा सरळ व्यवहार ?

पण विसरलास ?
या व्यवहारात डोळ्यांची भाषा
तूच सुरू केली होतीस, कधीकाळी...

त्याबद्दलही तक्रार नाही,
तुझा तू मुखत्यार आहेस !
पण माझ्या वेलीला
खतपाणी घालून,
फांद्या छाटण्यात,
तू काय मिळवलस ?
तिची मूळं तर
तशीच राहिलीत ना ?

दु:ख इतकच,
ती रुजवण्यास, वाढवण्यास, जपण्यास
माझी मीच मुखत्यार राहिले....!

मादाम तुसाँ

प्रत्येकाच्या मनात
एक एक मादाम तुसाँ .
फरक इतकाच
ती बनवतेय बोन्साय !

स्वतःच्याच अपेक्षांनी
प्रत्येकाला वेगळे रंग.
"माझ्या मनातल्या ;
तुझ्या बोन्सायसारखा
नाही तू रंगलास..."
ही चूक तुझी -
-माझी नाही....
प्रत्येकाची हीच खात्री !

"तुझे बोन्सायच ;
तुझ्यापेक्षा
मला, माझे वाटतात..."
माझे माझ्यावरच
अगाढ प्रेम !

३.१०.१९८६

सूरावट

रोजचा तो पावसाळा
रोजची तीच ती उन्हे
पण कसे कोण जाणे
आजचे हे किरण नवे.

कोंब हा नेहमीचचा अन
पानगळही ही नेहमीचची
पण कशी कोण जाणे
ही नव्हाळी मात्र नवी.

ओळखीचा तोच तू अन
मी ही तीच ती जुनी
पण कशी कोण जाणे
आज ही जाणीव नवी.

रोजचे ते शब्द हेच अन
तीच ती गाणी जुनी
पण कशी कोण जाणे
ही सूरावट वेगळी

प्रिय सर

[ सरांनी नेहमीच आमच्या शंका अतिशय मायेने सोडवल्या अन त्यामुळे आम्ही सर्वच जण जरा सोकावलोच होतो, त्यांच्याकडे शंका घेऊन जायला :) ]

अशीच एकदा बसले होते
वादळ घेऊन विचारांचे
एक झुळूक हळूच आली
हलकेच लाटांना थोपटून गेली.

वळून पाहिले , ती एक म्हातारी
सावरीच्या कापसाची...
तेव्हापासून चटक लागली
विचारांचे वादळ घेऊन
तिचा माग रोज घेते
तिच्याच झाडाला डोकं टेकून
वादळ हलकेच शांत करून
तिच्या गावी निघून जाते
माझ्या गावचीच
नसल्यासारखी .....

आजही मी शोधते आहे
त्याच त्या म्हातारीला
वादळातून
वाट काढत.......... !

जाण

ती एक नवीनच जाण
नवीनच पहचान
पण पुरते ओळखण्याआधीच
फव-त ओझरती चुंबून ,
लहरत पुढे गेली....
हो, अगदी, अगदी तशीच...
सायलीच्या हळूवार गंधासारखी....

खेळ अनोळखी

ते स्वप्न म्हणू की
सत्यची घडले सारे ?
तीज कविता म्हणू की
होते त्याचे भाव खरे ?

किणकिणल्या सार्‍या
त्या होत्या का तारा ?
की र्‍हुदयची माझे
झंकारियले होते ?

हळुहळुच येउनी
शीळ घालूनी गेला तो वारा
कि निश्वासच त्याचा
मज कुरवाळुनि गेला ?

क्षण कुणी असा हा
गंधीत करुनि गेला ?
हा धुंद मारवा
कि या पाऊसधारा ?

कि तोच तो हा
मज आजवरी जो
खेळ अनोळखी
प्रितीचा हा सारा ?

विंदांची क्षमा मागून !

देणार्‍याने देत जावे,
घेणार्‍याने घेत जावे.
देणारा देतच राहतो,
देणार्‍याचे "हात" सोडून,
घेणारा घेतच राहतो .
देणार्‍याच्या देण्याला
अनंतात सीमा नाही.
घेणार्‍याच्या "हात" घेण्याला
अनंतात स्थान नाही.
देणारा देतच राहतो,
शब्द देतो, अर्थ देतो,
धीर देतो, हात देतो.
बाकी सर्व घेऊन ;
घेणारा, "हातां"चे डोंगर रचतो.
मग कधीतरी
घेणार्‍या हातांकडे,
देणार्‍याच्या "हातां"च्या डोंगराकडे
बघत राहतो, समजू पाहतो, कळू पाहतो, ....
पण,
कळूनही वळत नाही,
वळला तरी,
डोंगराकडे जात नाही,
गेला तरी,
डोंगर काही उपसत नाही.
आणि उपसला तरी,
" बुंदसे गयी,
वो हौद से
आती नहीं । "

जीवन

जीवन, जीवन, म्हणून जे बोललं जातं
ते आम्ही पाहिलच नव्हतं,
प्रत्येक गोष्टीत आनंद मानत
जगत जाणंच स्विकारलं होतं.

परीक्षा पास होत होत,
पुढं जात होतो, परीक्षार्थी बनून
खरं ज्ञान निसटून गेलं होतं
आम्हाला हलूव बनवून !

प्रेम प्रेम म्हणतात, ते अनुभवण्यासाठी
गेलो प्रियेच्या शोधात...
प्रियातर भेटली नाहीच...
आम्हीमात्र अप्रिय झालो मित्रांत.

पण नाही, अजून जिद्द संपली नाही;
जीवन जगण्याची वा प्रियेच्या शोधाची,
मित्रा, अरे धुंडाळण्यातच मजा आहे
अन तो वरच मजा आहे जिण्याची !