मयूरपंखी

रखरखीत रेताडावर, खडकाचाच आधार

ना आसमंतात सावली, वर उष्ण बोचरावारा

बेरंगी, शुष्क आसमंत; अन नीरव शांतता

पक्षी, प्राणी, मानव; कोणाचाच ना संग

ना आभाळाची माया, ना कोणता जीवन-स्त्रोत

सृजनाची कोणतीच, अगदी नसलेली लक्षणं

आणि तरीही, अगदी आतून उमलून आलेली

ही फुलांसारखी नाजूक, हिरवी, कोवळी जीवनेच्छा

शिकवतेय दगडालाही; बघ, असं जगायचं!