भोज्या

खरच, तिथे काही नव्हतच...

घाबरण्यासारखं किंवा उदात्त वगैरे,
लखलखित प्रकाश किंवा
गुढगंभीर अंधार...
असं नव्हतंच काही ...

एक मंद, शांत, दिलासा देणारा
निळसर प्रकाश, एक अनामिक शांतता
आणि एक अनाकलनीय निर्विकारता...
आणि शांत मंद
दिलासादायक
निळा प्रकाश

एका क्षणी, खोल गाभाऱ्यातून उमटावेत
तसे डॉक्टरांचे शब्द
मनावर हलकेसे उमटत गेले...
श्वास घे, बेटा, श्वास घे...
मोठा श्वास घे बयो...
हळुहळू घंटेचे नाद उमटत रहावेत
तसे मनावर निनादत राहिले...

मी मजेत, निवांत
हळूच हसूऩ म्हटलं सुद्धा,
घेतेय की श्वास, नका काळजी करू...
अन मग डॉक्टरांचा
थोडे डळमळीत आत्मविश्वासातून
उमटलेले शब्द
मनावर आघात करत गेले...
मुली बोलू नकोस, श्वास घे
तुझ्या लेकासाठी तरी श्वास घे,
मोठा श्वास घे बयो...

अन मग मनातली ती
शांतता, तृप्तता हळुच हलली
लेकाचा चेहरा, त्या स्पंदनातून
सावकाश मनात उमटत गेला.
अन एक मोठा श्वास
जणू छाती भेदून शरीरात घुसला
अन त्या मंद प्रकाशातून
मी उलटी फिरले

आता डॉक्टरांचा आवाज समिप आला
गुड, मोठा श्वास घे
हळुहळू नेणिवेतली स्पंदनं
मनावर उमटू लागली
श्वास घेतला पाहिजे
ही जाणीवपूर्वकता आली
हळूहळू डोळ्यांच्या फटीतून
स्वच्छ पांढरा प्रकाश
जाणवू लागला

मनातल्या वलयांमधून
डॉक्टरांचा चेहरा
सांधला जाऊ लागला
आता तिथे एक आश्वासक हसू
माझी वाट पहात होते

मी पण हसले...
हसण्याच्या प्रयत्नात
एक मोठा ठसका बाहेर पडला
एक मोठा श्वास
भस्सकन शरीरभर
पसरत गेला...

अन तक्क्षणी लक्षात आलं,
अजून लेकाला,
त्याची आई
काही वर्ष तरी
नक्की मिळणार आहे!

पण खरच सांगते,
त्या तिथे भितीदायक
काहीही नव्हतं.
गुढगंभीर अंधार नव्हता
लखलखित साक्षात्कारी मूर्तीचा
कोणताही आकार नव्हता.

फक्त एक आश्वासक, आल्हाददायक,
असीम शांत असा
मंद निळा प्रकाश फक्त...
म्हटलं ना,
बाकी काही नव्हतं
तिथे...