आस

समोरून येणारी अनेक श्वापदे,

रोखलेली शिंगे..., आवासलेले जबडे...!
पाय रोवून, मनावर ताबा ठेवून...
आणि तरीही आतल्या आत
बंदिस्त होत..
सामोरी जाते आहे,
ताठ उभी राहून !
अनेक भावना, आकांक्षा...
हातावर पापणीचा केस ठेवून-
तो उडण्याची वाट पहात,
ही मालिका संपेपर्यंत
पाहते आहे, भरभरून
कोसळणार्‍या अंधाराकडे !
.............................
...............................
............................... !
संकटापासून पळून न जाण्याची
माझीच एक भयंकर आस !