माझे कर्नाळ्याचे बोट
उभे उंच आकाशात
दगडाच्या वीटेवरी
उभा दगडीच विठू ||
माझ्या मनीच्या डोही
उठे अध्यात्मिक लाटा
नाव भेलकांडे माझी
वल्ही कशाची वल्हवू
हात अडकले माझे
माझे मलाच सावराया ||
ना उचले पाऊल
पडे भावनेचा वेढा
टेके डोई अन शब्द
बोले झोपले नशिब
काय हा रे तिढा
सोडू सुटता सुटेना ||
पुरे पुरे रे अध्यात्म
कोण कुठचा हा आप्त
नको भलतीच वाट
मज मीच अखेर
माझे कर्नाळ्याचे बोट
उभे उंच आकाशात ||
२.०४.१९८८
No comments:
Post a Comment