विंदांची क्षमा मागून !

देणार्‍याने देत जावे,
घेणार्‍याने घेत जावे.
देणारा देतच राहतो,
देणार्‍याचे "हात" सोडून,
घेणारा घेतच राहतो .
देणार्‍याच्या देण्याला
अनंतात सीमा नाही.
घेणार्‍याच्या "हात" घेण्याला
अनंतात स्थान नाही.
देणारा देतच राहतो,
शब्द देतो, अर्थ देतो,
धीर देतो, हात देतो.
बाकी सर्व घेऊन ;
घेणारा, "हातां"चे डोंगर रचतो.
मग कधीतरी
घेणार्‍या हातांकडे,
देणार्‍याच्या "हातां"च्या डोंगराकडे
बघत राहतो, समजू पाहतो, कळू पाहतो, ....
पण,
कळूनही वळत नाही,
वळला तरी,
डोंगराकडे जात नाही,
गेला तरी,
डोंगर काही उपसत नाही.
आणि उपसला तरी,
" बुंदसे गयी,
वो हौद से
आती नहीं । "